Matka też człowiek

Kiedy jesteś dorosłą, bezdzietną osobą i masz ochotę na coś pysznego to po prostu to zjadasz. Idziesz, kupujesz lub przygotowujesz samodzielnie i najzwyczajniej w świecie zjadasz. Kiedy zaś doczekasz się już potomstwa, którem urosły już zęby-sytuacja zmienia się diametralnie. Wtedy jest to misja pod kryptonimem ,, wszamać osobiście”. Tak, tak to, że masz na coś ochotę nie znaczy , że uda ci się tego posmakować. Wystarczy tylko, że pokoju na końcu mieszkania, najciszej jak się da rozerwę papierek od batonika a z prędkością światła zjawią się przy mnie trzy małe sępy. Swoją drogą zadziwia mnie jak oni to robią, że mojego wołania, wręcz darcia się by posprzątali w pokoju nie słyszą a wystarczy szelest papierka i wszystko ze słuchem wyśmienicie. Ja nie wiem co to jest ? Echolokacja czy co ? Kiedy więc cytując klasyka ,, mam ochotę na małe co nie co” muszę trochę pokombinować.

Krok pierwszy – wywiad. Trzeba powolutku , nonszalanckim krokiem przejść się po pokojach w celu dokonania rozeznania we wrogim obozie. Jedno bawi się lalkami, drugie ogląda bajkę a trzecie jest w toalecie. Cudownie. Można przejść do realizacji kolejnego etapu.

Krok drugi- kamuflaż. Wróg jest zajęty ale czuwa ! Trzeba działać szybko. Pamiętaj o słuchu wybiórczym szkodników ! Najlepiej byś zagłuszyła czymś swoje działania, włącz blender lub mikrofalówkę ale jednocześnie obserwuj drzwi by nie wzięli Cię z zaskoczenia. Otwierasz szafkę, wyjmujesz batonika, rozrywasz papierek i konsumujesz w pośpiechu stojąc tyłem do drzwi. Nie polecam delektowania. Zużywa zbyt wiele cenne czasu. Udało się ? Cudownie. Przyłapali cię ? Są dwa wyjścia łykasz szybko z niewinną miną lub oddajesz wszystko co masz w ręku. Trudno może następnym razem się uda. Zawsze możesz sobie wytłumaczyć, że to tylko z dobrodziejstwem dla twojej figury. Powiesz pewnie, że zawsze można poczekać aż dzieci zasną. Ale pamiętaj, że w domu jest jeszcze ktoś, kto czyha na twoje łakocie. Cały wczorajszy dzień marzyłam o tym jak to sobie wieczorem zjem zbunkrowanego w szafce twixa. Uśpiłam dzieci, idę do szafki a tam…pusto ! Patrzę w oczy temu sabotażyście zwanego inaczej mężem i widzę jak z lubością wpycha w siebie mojego batonika. Patrzę mu w oczy i on już wie, że ten kawałek karmelowego-czekoladowego szczęścia na kruchym ciastku będzie go bardzo drogo kosztował. Tak moje miłe. Dom z mężem i gromadką dzieci to dżungla w której przetrwają tylko najsilniejsi i najsprytniejsi ;)

Czytałaś ? Podobała się ? Masz uwagi ? Zostaw proszę ślad po sobie w komentarzu. Będzie mi bardzo miło J

,,Fajnie Ci , nie pracujesz, siedzisz sobie w domu, masz czas dla siebie.” Kurde to było do mnie ? No nie wierzę. W sumie ktoś kto nie zrezygnował (Czasowo !!!) z pracy zawodowej na rzecz bycia pełnoetatową tzw. Kurą domową nie wie jakie to ,, wspaniałe”. Zwłaszcza teraz gdy przedszkola i szkoła nie hula. Radość taka, że nic tylko skakać pod sufit ! Mając dwójkę małych dzieci pracowałam i to niestety bardzo długo, byłam zmęczona ale …nie tak bardzo jak teraz. Pytacie jak to możliwe ? Już odpowiadam w pracy masz pewną zadaniowość. Robisz swoje, masz wyznaczoną przerwę i możesz w samotności pójść do toalety ( no chyba, że jakiś romansik biurowy czy coś ;) nie wnikam ). Masz też kontakt z innymi dorosłymi z którymi możesz porozmawiać na różne dorosłe tematy. Po prostu wychodzisz i zmieniasz otoczenie. Jednak okazało się, że syn nie rozwija się prawidłowo, tak jak powinien. Poza tym sytuacja w domu z kilku względów zaczęła być napięta jak gumka w majtkach ( mieszanie przez 5 dni w tygodniu z osobą, która zajmowała się dziećmi i generalnie miała inne metody wychowawcze i inne przyzwyczajenia co było ciężkie do pogodzenia przez obie strony) później jeszcze okazało się, że spodziewamy się kolejnego bąbla . Tak w wielkim skrócie po trzecim dziecku stwierdziliśmy z mężem dopóki najmłodsza nie pójdzie do przedszkola, ja zostaję w domu by ogarniać cały ten cyrk. ( Małe ustępstwo to moja szkoła co drugi weekend by totalnie nie ocipieć). Tak oto zostałam home manager na pełen etat. Od rana do wieczora pranie, sprzątanie, gotowanie, przewijanie, karmienie, zakupy i to z całą trójcą ( wiadro melisy radzę wypić przed wyjściem ) itd. Najlepsze są nasze wyprawy rowerowe J Znoszę z drugiego piętra trzy rowery co nie odznaczają się wagą piórkową wykrzykując w między czasie komendy typu : ,, a ty gdzie ! Miałeś/łaś tu czekać !” , ,,Nie popychaj siostry!” , ,,Nie, nie zawsze musisz być pierwszy/sza”, ,, Uważaj bo zlecisz!”. Potem znoszę jeszcze najmłodszą, zapinam w foteliku i jedziemy. I tu znów batalia, kto pierwszy, kto drugi, kto szybszy…Boże widzisz i nie grzmisz ! Oczywiście zanim wyjedziemy trzeba ich nakarmić ( każde je co innego , jak barze mlecznym :/) ubrać ( ja tego nie założę !, A czemu te spodnie ?) wyprawić z domu( spakować picie, jedzenie, pieluchy- gdzie te czasy gdy tylko ubrałam swoje buty i po prostu wychodziłam? ) Późnej jest działka i zwyczajowe bieganie za nimi i dokładanie wszelkich starań by cała trójka w całości zakończyła dzień. Oczy dookoła głowy to podstawa . W między czasie ogarniam działkę sadzę, podlewam, maluję , kopię, wyrywam, sprzątam ( tak, tak J muszę posprzątać w domu by móc pojechać na działkę i …tam sobie posprzątać J kobieca logika w pełnej krasie. Później trzeba z towarzystwem wrócić do domu i je wykąpać gdyż po pobycie na dworze są tak brudni, że czasem zastanawiam się czy je kąpać czy zrobić sobie nowe ;). Potem kolacja i położyć i do łóżek. W normalnym czasie jest jeszcze zaprowadzanie na zajęcia wspomagające dla syna, przedszkole, szkoła i robienie lekcji z córką, szycie ubranek, pieczenie ciast, wycieranie rozlanych soczków milion razy dziennie itd. Dodatkowo wizyta w toalecie też nie jest już moją intymną sprawą. Teraz często jest załatwiane komisyjnie. Wparowują kiedy chcą w arcy ważnej i niecierpiącej zwłoki sprawie typu : Mamo a czemu Tosia nie może w aucie jeździć z przodu ?’’ Pewnie większość z was powie, że też to ma dodatkowo pracuje zawodowo. Jasne, że żadnej mamie nie jest lekko tylko mama pracująca ma wytłumaczenie, że pracuje. I ludzie to szanują. Na matce, która zdecydowała się na wychowawczy , nie zostawią suchej nitki. Bo jak to, przecież nie pracuje ! I te telefony od rodziny i znajomych :,,wiesz ty w domu siedzisz, to jakby ci się nudziło… ‘’Tak. Nie ma lekko. I nawet od własnego męża słyszysz często : ,, a czym ty się zmęczyłaś ?” Drogie panie wychowywanie dzieci to często orka na ugorze i zajęcie cholernie nie doceniane. Dzieci wchodzą nam na głowę i robię na grzywkę. Wiem, że pozostanie w domu było moją decyzją ale szczerze to już nie mogę się doczekać września przyszłego roku gdy najmłodsza ruszy do przedszkola a ja będę mogła wrócić do ludzi J

Czy wiecie drogie panie co tak naprawdę sprawie, że możecie mieć pewność, że wybranek waszego serca jest wasz i naprawdę wiąże z wami plany na przyszłość ? Nie, nie są to kwiaty, randki, czułe gesty. Ba , nawet nie jest to pierścionek zaręczynowy. Kiedy do waszego supermana dotrze wreszcie, że was kocha, dobrze czuje się w waszym towarzystwie i będziecie razem po grób na pewno to poczujecie. I to całkiem dosłownie poczujecie. I nie będzie to woń róż a raczej tego co wcześniej zjadł na obiad. Myślicie, że się nabijam ? Nic bardziej mylnego. Kiedy twój facet nabiera pewności, że jest super i jesteś jego wtedy wszelka jego krępacja przed puszczaniem przy tobie bąka znika. Na początku przed spotkaniem z Tobą nigdy nie zjadł grochówki, bigosu czy fasolki mamusi. Kiedy już widmo gazu pojawiało się w jego umyśle szybko wymyślał pretekst by opuścić pomieszczenie w którym razem byliście. Jeśli akurat nie mógł, bo pędziliście wspólnie jego furą autostradą, to zwalił na to , że to pewnie z pola daje. Tak z pola…w grudniu. Jednak kiedy jest już pewien swoich i twoich uczuć… wtedy hamulce puszczają. Następuje zwolnienie blokady i sru !Ba, on wydaja się wręcz być z siebie dumnym ,, Narobiłem takiego smrodu, że aż się paznokcie podwijają a ona nie uciekła ! Oburzyła się co prawda ale nie uciekła. Musi mnie kochać !” Wraz z upływem wspólnie spędzonych lat wcale się nie polepsza. Nie ważne czy akurat jesz, oglądasz film czy robisz makijaż: Sru ! I jeszcze ta mina :,, No co ? Ja nie wiem co cię tak oburza?’’ Właściwie to nic nas nie oburza. Zaczynamy tylko w obawie o swoje życie i zdrowi coraz rzadziej gotować tan bigos czy fasolkę wszak przecież żadna z nas nie wie czy kładą się spać obok najedzonego samca alfa zdoła się rano obudzić czy też zostanie zagazowana. A wszystko to z miłości ;)

Myślicie, że o wychowaniu dzieci i świecie wiecie już wszystko i że naprawdę nic nie jest was w stanie zaskoczyć ? To oznacza, że nigdy jeszcze nie byliście na …placu zabaw ! Co tam internet, książki, gazety, to ten mały skrawek zieleni i piachu pośrodku blokowiska jest prawdziwą skarbnicą wiedzy i wymiany doświadczeń. Jak się zaszczepisz na covid to Ci Bill Gates wszczepi chipa i będzie tobą sterował. Loża masońska czy amerykańscy agenci to zwykłe pionki. Prawdzie asy wywiadu znajdziesz zawsze na placu zabaw. Jednak to co kocham najbardziej to niekończący się konkurs talentów. Można nabawić się niezłych kompleksów słysząc jak to Adaś w wieku zaledwie trzech miesięcy samodzielnie siedzi, Amelka w wieku 10 miesięcy recytuje z pamięci Pana Tadeusza a Krzyś choć ma ledwie skończony roczek jutro bierze udział w maratonie. I wtedy pada pytanie o twoją pociechę i zastanawiasz się co tu w ogóle odpowiedzieć. Do momentu przyjścia tu cieszyłaś się jak wariatka bo usłyszałaś jak twój kilkomiesięczny bobas zawołał mama i trafił sam łyżką do ust zamiast do nosa. Patrzysz na starszego brzdąca i szukasz w nim ratunku jednak właśnie w tej chwili biegnie on z gilami do pasa bo jednak nie udało się przejść po obręczach samodzielnie i na głowie ma siniaka wielkości arbuza. No tak czyli nie masz w domu ani wybitnego sportowca ani erudyty. Wtedy jednak wyciągasz asa z rękawa. Mam przecież troje dzieci. W najstarszej siła. Mówię jak to Zosia pięknie śpiewa i zna tyle piosenek. Zjawia się Zosia, loża szyderców ( inne matki) proszą by coś zaśpiewała na co moja gwiazda zaczyna : ,, Rapa pa ra, rapa pa ra , miała ryja, jak kopara…” Wtedy też zdaję sobie sprawę, że mogłam powiedzieć, że ładnie rysuje. I tak się człowiek zastanawia czy iść na ten plac zabaw jutro czy sobie odpuścić ? Bo cóż ja biedna zrobię gdy się jutro dowiem, że Staś lat 4 właśnie nauczył się pilotować helikopter ? Niby wiesz doskonale, że każde dziecko rozwija się w swoim tempie, że nic na siłę ale kurdę gdzieś tam pod skórą dźga cię jakiś trol i mówi ,, a widzisz a twoje dziecko to co ? " Nie przejmujcie się jednak kochana mamy. Na wszystko jest patent a ja sprzedam wam mój ulubiony. Jak coś to zawsze można powiedzieć, że wszelkie braki to wina genów...ze strony ojca :)

Kiedyś byłam idealną matką. Miałam magistra z wychowania, doktorat z karmienia oraz tytuła honoris causa z pielęgnacji. Wiedziałam wszystko na temat małych ludzi i mogłabym wydać w tym temacie nie jedną publikację. Co się więc takiego wydarzyło w moim życiu, że nagle przestałam być tym ideałem ? Och odpowiedź jest banalnie prosta. Nazwyczjaniej w świecie urodziłam swoje dziecko. A później drugie i trzecie i nagle mojej przekonanie, że nie ma nic prostszego od wychowania dzieci runęło jak domek z kart. Zanim urodziłam swoje własne dzieci miałam gotową receptę na wszystko. Obiadek ze słoiczka ? O zgrozo, nigdy w życiu. Byłam przekoanan, że dziecko karmić będę jedynie obiadkiem przygotowanym przezemnie z eko warzywek staranie przetarych przez siteczko. Oczywiście świeżo przygotowanych tuż przed podaniem, które mój bobasek konsumować będzie z błogim uśmiechem na bezzębnych usteczkach. O naiwności ! Okazało się bowiem, że bombelek pod pielucham ma moje starania o gwiazdkę michelin w dziedzinie domowych obiadków dla niewoląt i pluje na mnie papką z kalafiorka już przy pierwszej łyżeczce. Najwybredniejszy krytyk ever ! Ale to jeszcze pikuś. Pewna byłam, że przy dziecku nic mnie zaskoczy. Wybawiłam dzieci wszystkim kuzynom oraz dalszym i bliższym znajomym. Ba, nawet zostawałam z nimi na noc i to z ogromną przyjemnością. Tylko, że p tego uroczego bbaska zawsze ktoś w końcu przychodził a ja mogłam odespać nieprzespaną noc i wrócić do swoich spraw. Aż tu nagle okazuje się , że nie śpisz już entą noc z rządu a po tego wrzeszczącego małolata nikt nie przychodzi ! Każdy tylko kiwa głową nad twym losem i jeślisz masz szczęście jakaś babcia lub ciocia weźmie bobasa na godzinny spacer byś mogła się ogrnąć i zacząć choć trochę przypominać człowieka...ale to tyle. Musisz radzić sobie sama. Kiedyś nie rozumiałam, że można sobie nie radzić z wychowaniem. Że dzieciak może w pięć minut wyprowadzić Cię z równowagii i sprawić, że masz rządzę mordu w oczach. Telefon przy obiedzie ? Wymuszanie krzykiem ? No błagam, na wszystko maiłam złoty sposób. Oczywiście niezawodny! Kolejna niespodzianka o to, że każde dziecko jest inne. Wyobraźcie sobie moje zaskoczenie : Jeden dom, ci sami rodzice, to samo wychowanie, troje dzieci...i każde inne ! No ja składam reklamację. Toż powinien być jakiś Rzecznik Praw Rodziców. No wiecie przychodzisz i mówisz : Zośka zasypiała ciągnąc mnie za włosy a tu rodzi się Franek i muszę go pół godziny ,,telepać "na rękach w poduszce i to koniecznie w pozycji stojącej bo ona ma chyba jakiś czujnik w tyłku i nie toleruje zmiany pozycji ze stojące na siedziącą. Chciałam zaznaczyć, że nie wyraziłam zgody na takie innowacje. Ja się przyzwyczaiłam do poprzedniej metody usypiania. Proszę więc coś z tym zrobić. Na co on powinien odpowiedzieć : ,, Oczywiście Pani Joanno, przepraszamy za to niedopatrzenie. Zaraz wymienię oprogramowanie i powino być ok." A tu nic takiego nie ma ! Ba, urodziłam trzecie dziecko i też jest zupełnie inne niż poprzednie modele. No dobra jest coś co ich łączy ! Totalna awersja do spania w nocy. Dziwiło mnie też to jak można panikować z powodu zwykłego przeziębienie i małej gorączki ( teraz już wiem, że można . Zwłaszcza przy pierwszym dziecku. Przy każdym kolejnym jest troszkę łatwiej ale to nie znika ). Co ma dwa lata i bega z pieluchą ? Moje na pewno nie będzie ! ( o słodka naiwności , naprawdę tak mówiłam ? )I wiele jeszcze takich takich naiwnych ja nigdy...moje dziecko na pewno , zdarzał mi się mówić zanim doczekałam się dzieci. Własnych dzieci. Hitem moich rodziców jest zwłaszcza jedno moje nigdy a mianowicie: ,, Nigdy nikomu nie zostawię moich dzieci pod opieką. Sama się będę cały czas zajmować ! ( I na swoją obronę mogę powiedzieć, że rzeczywiście długo nie zostawały u nikogo same na dużej a zwłaszcza na noc. Najmłodsza ma dwa latka i do te pory tego nie doświadczyła ) Teraz zaś nie mogę się doczekać aż starsza dwójka wyjedzie na tydzień do dziedków a ja będę mieć chwilę wytchnienia ( tylko wkurzam rodziców bo co chwilę dzwonię by zapytać czy wszystko ok ) I wiecie co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze ? Że nikt z was mi nie uwierzy póki nie odświadczy tego tego na własnej skórze . I może to i lepiej ? Inaczej wyginęlibyśmy jak dinozaury